Ter gelegenheid van de moord op Pim Fortuyn schreef Gerrit Komrij het gedicht De zittende politicus, dat aldus eindigt:
Hij loopt op straat, ondragelijk rechtschapen,
En ziet nog steeds het echte monster niet.
Wie of wat is Komrijs échte monster? Wellicht weet Guy Verhofstadt daar meer van. De eerste minister heeft zeker enige visionaire aanleg: 'Het volstaat niet meer om een keer in het jaar, al dan niet per referendum, de mening van het volk te vragen. De burgers willen betrokkenheid. In buurt- en wijkwerking, in het beheer van hun school, in het ziekenhuis, in de politieke besluitvorming op grote en kleine schaal (…) Mensen hebben nu andere aspiraties dan de zorg om het dagelijks brood. Wie weet wat voor spirituele behoeften het kiesgedrag over twintig jaar zullen bepalen.' Hier is Verhofstadt I aan het woord, als geïnspireerde drager van het hedendaags democratisch ideaal.
Maar daarnaast is er een tweede Verhofstadt opgestaan, die heel andere beginselen huldigt. Verhofstadt II is de bepleiter van een 'Weltgeist', die een 'nieuwe Verlichting' moet inspireren en die zich zal belichamen in een wereldomspannende eenheidsstaat, waarvoor de huidige EU model staat: '[Er] is een soort Nieuwe Verlichting nodig, maar nu dan op planetair en intercontinentaal vlak. In dat perspectief is het hoopgevend dat we eindelijk naar een Europese Constitutie gaan. Het is toch een eindproces, samen met de uitbreiding van de EU. Europa staat model voor de wereld die zich zal ordenen in een mondiaal federalisme. Een andere toekomst is er niet.'
Mondiaal federalisme naar EU-model, dat is een planetaire eenheidsstaat ten opzichte waarvan geen externe oppositie en geen asiel meer mogelijk is. Voor onze ogen, maar buiten het bereik van iedere reële democratische controle, neemt dit systeem vorm aan. In UNO-kringen wordt de invoering van de eerste planetaire belastingen reeds voorbereid. Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag komt er: het toekomstige instrument voor de vervolging van dissidenten in Verhofstadts Verenigde Staten van de Wereld, die nergens op aarde nog asiel zullen kunnen vinden.
Zeker, Verhofstadts visioen is reëel. De 'Weltgeist' nadert inderdaad. Hij nadert, als een octopus zich hullend in een inktwolk van krantentaal, Hitler verketterend en Lenin verzwijgend, barbecuecheques uitdelend en referendumrechten weigerend, wereldrechtbanken oprichtend en grenzen afschaffend, telefoon en internet bespiedend en individuen censurerend.
Politiek correct is Zijn taal, en humanitair en wetenschappelijk verantwoord de opvoeding die Hij ons van staatswege zal verstrekken.
Kortom: Verhofstadts 'Weltgeist' is Gerrit Komrijs échte monster.
Jos Verhulst
Citaten uit Elsevier, 08.06.2002, p. 40. Komrijs gedicht: laatste blz. van deze Witte Werf