Verkiezingsbedrog moet afgestraft worden

Voor het schaamteloze verkiezingsbedrog moet CD&V in juni afgestraft worden met nul stemmen en nul zetels.

 

CD&V is in 2007 federaal opnieuw aan de macht gekomen dankzij een sterke belofte. Ze zou niet toetreden tot een regering indien er in het regeerakkoord geen duidelijke afspraken werden opgenomen over de realisatie van de Vlaamse eisen. Een akkoord over de splitsing van het kies- en gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde was een evidente voorwaarde alvorens in een regering te stappen.

 

Ondertussen zit CD&V wel in de regering, al met een tweede premier, en is deze van plan de volle termijn tot 2011 uit te doen. Bij de val van de regering-Leterme I had deze partij de kans zich te herpakken en haar eerdere belofte dit keer wel te houden: niet (opnieuw) in een regering stappen zonder dat aan haar eisen was voldaan. Ze deed het niet: ze herhaalde hiermee haar verkiezingsbedrog. Men mag toch stellen dat CD&V met het breken van haar verkiezingsbelofte het grootste verkiezingsbedrog in de Belgische geschiedenis pleegde. Iedereen weet dat men niet al zijn beloften en programmapunten kan nakomen als men in een coalitie zit, maar het is toch van een volledig andere orde als men vooraf de kiezer belooft niet in een regering te stappen, 'tenzij...'. Daarom was die belofte ook zo sterk voor de kiezer, en is hij om zo meer bedrogen.

 

Maandag (09.02) klaagden in een opiniestuk in De Standaard drie burgemeesters aan dat de CD&V al haar beloftes overboord heeft gegooid: 'Het kartel volbracht zijn eerste opdracht in 2004 door een sterke Vlaamse regering op de been te brengen. De tweede opdracht was om via een grote staatshervorming eindelijk institutioneel en financieel orde op zaken te stellen. De hernieuwde machtsdeelname op het federale niveau, leidde CD&V echter langzaam maar zeker weg van deze belangrijke, eigenlijk essentiële, doelstelling. De gevolgen daarvan zijn vandaag zeer pijnlijk: geen kartel meer, geen staatshervorming (noch enig vooruitzicht in dat verband), geen splitsing van BHV, een weinig inspirerende noodregering, een dieptepunt qua geloofwaardigheid. De reactie van de CD&V-partijtop is er een van berusting. De boodschap aan de militanten: 'steun en volg de leiders', zij zullen wel weten hoe en waarom. 'Op die manier kunnen we ook in juni winnen', schrijft Yves Leterme aan elke CD&V-mandataris.'

 

'In een reactie zegt CD&V partijwoordvoerder Vanmaercke dat de partij de bekommernis van de CD&V-burgemeesters deelt, maar dat ze zich vergissen in hun inschatting. Dat N-VA besliste uit het kartel te stappen, was hun goed recht, aldus Vanmaercke. Maar het gevolg is volgens hem dat N-VA misschien wel in woord, maar niet in daad voor de realisatie van het kartelprogramma gaat. 'Wij vonden dat het wel de moeite loont om ervoor te blijven ijveren', aldus Vanmaercke. 'Wij ijveren als enige (ex-)kartelpartner voor de staatshervorming. Je bent nooit honderd procent zeker dat je succes zal boeken, maar we willen wel alles proberen wat enigszins mogelijk is om het kartelprogramma uit te voeren', gaat Vanmaercke voort.' (DS online, 09.02.2009)

 

Nogmaals: het gaat er hier niet om 'te ijveren voor een staatshervorming' (die er toch niet komt, daarvoor zijn er voldoende alarmbel- en vetorechten ingebouwd, als er eenmaal een meerderheid op de been is gebracht), wel om verkiezingsbedrog.

 

Mark Grammens in Journaal, 29.01.2009: 'Het is jammer voor het Vlaamse regeringsniveau dat de Vlaamse regering door de kiezer zal worden afgerekend over het op Belgisch niveau gevoerde beleid, maar dat heeft ze voor een deel aan zichzelf te wijten. Waarom moest de ambitieuze Vlaamse minister-president Peeters, overigens met instemming van zijn coalitiepartners, zich aanbieden om een pseudodialoog tussen 'gemeenschappen' te gaan voorzitten, terwijl dit een taak was van de Belgische bewindslieden?'
(En à propos van die onderhandelingen die de Vlamingen verkocht werden als een 'copernicaanse revolutie' waarbij nu onderhandeld zou worden 'van gemeenschap tot gemeenschap': aan Franstalige kant zit tegenover Peeters geen Demotte, maar alleen partijafgevaardigden, onder wie Olivier Maingain en Philippe Moureaux.)

 

De nieuwjaarsbrief van 'eerste militant' Yves Leterme op zijn website kan men wel een nieuw hoogtepunt van cynisme noemen: 'Het federale regeringswerk gaat nu verder onder leiding van Herman Van Rompuy, zonder Jo Vandeurzen, Inge Vervotte en mezelf. We maakten met z'n allen moeilijke maar juiste keuzes. Uit respect voor de werking van de instellingen wilde ik het initiatief van de hoogste magistraten van het land niet onbeantwoord laten. Voor christendemocraten geldt immers de ethiek van de verantwoordelijkheid.'
De ethiek van de verantwoordelijkheid? Waarom liepen Leterme en Vervotte dan voortijdig weg uit de Vlaamse regering?

 

Men kan argumenteren dat 'het land bestuurd moet worden', dat het niet het moment is om een crisis uit te lokken, enzovoorts, enzovoorts. Dat is allemaal waar, maar het land kan ook een regering hebben zonder CD&V. Dat was zelfs acht jaar het geval. Desnoods zet men een minderheidsregering of een regering van technici aan het werk. Het gaat er zelfs niet om of de splitsing van BHV nu al of niet van wezenlijk belang is, of wat de CD&V ook beloofd zou mogen hebben ALVORENS in een regering te stappen. Waar het om gaat is dat een partij schaamteloos en op een niet eerder geziene wijze de kiezer heeft bedrogen. Dat ontploft nu zelfs in de eigen rangen. Vanwege dit bedrog mogen ze in juni niet winnen. Hiervoor hoort CD&V als partij afgestraft te worden bij de eerstvolgende verkiezingen. Met nul stemmen en nul zetels. Als straf, en als signaal van de kiezer aan al wie dat nog eens zou durven te proberen.