“Voor het eerst meer dan 1000 betogingen per jaar in Brussel” blokletterde De Standaard in februari 2020. Het aantal betogingen neemt al een tiental jaren toe. Het gaat hier telkens om ongenoegen van (heel) veel mensen over het gevoerde beleid en vooral over de consequenties die de mensen moeten dragen ten gevolge van beslissingen die over hun hoofden worden genomen. Bovendien hebben protestacties en manifestaties nauwelijks tot geen effect. In een aantal gevallen worden ze gekaapt door casseurs, provocateurs, vaak donker uitgedost en gemaskerd, parasiterend op de manifestatie. Zij berokkenen dan aanzienlijke schade aan de eigendommen van onschuldige burgers evenals aan publieke instellingen. Politici grijpen dan de gelegenheid om krachtig ‘het geweld te veroordelen’ en in één adem de zogenaamde ‘ontevredenen’ in een slecht daglicht te stellen. Niet au serieus te nemen dus.
Vanuit de politiek stelt men zich echter niet de vraag wat de onderliggende oorzaak zou kunnen zijn.
De huidige staat is nog steeds de autoritaire staat van vroegere tijden, die onbewust gebaseerd is op het beeld van de mens als een onvolwassen subject dat, op een voogdij-achtige manier, moet worden bestuurd door een “elite”, de machthebbers. Protest is “onvolwassenheid”. Deze opvatting over de staat is, een systeemfout en in het huidige stadium van de mensheidsontwikkeling in de 21ste eeuw, ronduit schadelijk.
De mens als uitgangspunt
In de huidige tijd zijn de mensen veel meer ontwikkeld en mondiger. De behoefte aan individuele ontwikkeling is groter dan ooit. Betutteling en bevoogding werkt contraproductief, de mensen hebben steeds meer moeite met een “onderdaan” te zijn tegenover de (almachtige) “overheid”. De roep om inspraak en medebeslissingsrecht in de politieke besluitvorming klinkt luider dan ooit. De mens wil zich ontwikkelen in de gemeenschap, en hij kan zich anders ook niet ontwikkelen. Door in relatie te treden met andere mensen, breidt hij het leven uit voorbij zijn individuele lichaam tot een sociale structuur van relaties, als het ware tot een sociaal lichaam, dat hij nodig heeft voor zijn ontplooiing en ontwikkeling. Er moet een sociaal organisme ontstaan dat op “maat van de mens” is georganiseerd. Dit kan in een echte democratie waar vrije gelijkwaardige burgers via een vrije en gelijke stem hun beslissingen nemen en wetten bepalen. Hier is het gevoel voor rechtvaardigheid, dat gebaseerd is op het gevoel voor de gelijkwaardigheid van de ander, de enige toetssteen. Vanuit hun rechtvaardigheidsgevoel en hun psychische en economische draagkracht kunnen ze dan zelf bepalen welke maatregelen adequaat en proportioneel zijn. In een democratie immers moeten degenen die de gevolgen van een beslissing moeten dragen kunnen mee beslissen.
Het sociale vereist altijd het adequate en het proportionele. Wat is in mijn sociale omgeving voor mij en de gemeenschap nu passend en rechtvaardig? Het sociale plaatst mij in mijn relatie tot mijn omgeving en medemens, en vraagt continue aanpassing, vermits deze verhouding zich continu verandert; want beide kanten zijn onderhevig aan processen van verandering en ontwikkeling. Voor een constructieve ontmoeting tussen beide, is een democratisch proces van dialoog nodig, in een gesprek tussen gelijkwaardige mondige burgers. Wanneer dit niet heeft plaatsgehad, beslissingen over de burgers heen worden gestulpt en als ze dan als onrechtvaardig en disproportioneel worden ervaren, hebben de burgers niet de mogelijkheid om via een maatschappelijk gesprek corrigerend op te treden. Zij krijgen alsnog niet de mogelijkheid om het adequate en proportionele onder elkaar af te spreken. Dit betekent dat er iets fundamenteels schort aan het politiek systeem zelf; het systeem is dan niet democratisch genoeg want burgers moeten betogen en protesteren tegen de “overheid” om gehoord te worden.
Bindende referenda maken betogingen overbodig!
Democratie is het maatschappelijke gesprek waarin we afspraken maken over hoe we met elkaar omgaan en welke wetten we willen in een staat waar het goed is om leven, dit is de rechtsstaat. Hier worden de verhoudingen van mens tot mens geregeld en dit belangt dus ieder individu aan. In een echte democratie hebben de burgers de mogelijkheid om via bindende referenda zelf hun zaken op orde te stellen en moet er niet gesmeekt, geprotesteerd of betoogd worden tegen een zogenaamde “overheid”. Wanneer voorafgaand aan het referendum tijd wordt voorzien om voor- en tegenargumenten in een publiek debat aan bod te laten komen, dan kunnen burgers wel degelijk overdacht hun stem uitbrengen.
Zo werd er bijvoorbeeld op zondag 5 februari 2023 in Brussel o.a. betoogd tegen de digitale centralebankeuro (CBDE) en voor het behoud van cashgeld.
In Zwitserland daarentegen hoeven de mensen niet te betogen.
Baptiste Lambert schrijft in Business AM van 7-2-2023:
Een Zwitserse actiegroep heeft meer dan 100.000 handtekeningen verzameld om een cashloze maatschappij bij wet te verbieden. Doordat de groep voldoende handtekeningen heeft verzameld, komt er een referendum over dat thema. Dit is een bindend referendum op burgerinitiatief waarbij de burgers het laatste woord hebben en zelf hun wetten bepalen.
Sluit u aan bij Meer Democratie vzw en steun ons om ook in België bindende referenda op volksinitiatief mogelijk te maken. Deze acties zijn alleen mogelijk door mensen als u. Meer Democratie krijgt geen subsidie en de meeste private fondsen sluiten politieke doelstellingen uit. Help ons nog sterker te staan en word Vriend voor een maandbedrag dat u zelf kiest. Daarmee zorgt u dat we snel kunnen handelen en acties op langere termijn kunnen plannen. Maar ook met een eenmalige donatie helpt u onze acties vooruit!