Democratie.Nu lanceert haar 'Ceci n'est pas une démocratie'-campagne. Naar analogie van René Magrittes beroemde schilderij La Trahison des images. In tegenstelling tot de pijp in het schilderij van Magritte is de staat België nochtans écht geen democratie. Dat is niet zomaar ons standpunt, dat is de trieste realiteit, bevestigd door de Raad van State, die in een van haar adviezen over de invoering van de volksraadpleging stelde dat '[…] de Grondwet niet een stelsel gebaseerd op de volkssoevereiniteit heeft ingesteld, doch wel een stelsel gebaseerd op de nationale soevereiniteit waarbij de Natie wordt vertegenwoordigd door de gestelde machten […]' en dit '[…] impliceert dat het de volksvertegenwoordigende vergaderingen zijn die de beslissingen nemen in de aangelegenheden die tot hun bevoegdheid behoren en dat ze in de uitoefening van hun mandaat, noch in rechte, noch in feite, mogen worden gebonden.'
Kortom, in België is niet de bevolking de baas, maar wel de Natie, en wie of wat die Natie dan wel zou zijn of zou willen, kan alleen bepaald worden door onze 'volksvertegenwoordigers' in het parlement. Diezelfde 'volksvertegenwoordigers' mogen zich echter door niets laten beïnvloeden, ook niet door het 'volk' dat ze verondersteld worden te vertegenwoordigen. Men kan zich dan natuurlijk afvragen waarom we nog van 'volksvertegenwoordigers' spreken in plaats van over 'natievertegenwoordigers'. Misschien omdat die laatste benaming al te duidelijk de ondemocratische absurditeit van het huidige systeem zou aantonen. Al die surrealistische (en daarmee zijn we terug bij Magritte) retoriek over 'de Natie' is immers niet meer dan een rookgordijn dat wordt opgetrokken door de politieke elite om haar eigen agenda te kunnen doordrijven, ook tegen de wil van de bevolking in. Die bevolking kan bij de volgende verkiezing immers toch enkel uit hetzelfde lijstje partijen kiezen, en is daarmee eeuwig veroordeeld tot een vierjaarlijkse bevestiging van haar eigen onmacht.