Marrakesh en partijtucht
De regeringscrisis naar aanleiding van het migratiepact legt de vinger misschien duidelijker dan ooit op de politieke wonde.
De ene “ploeg” keurt het migratiepact als één man goed, de andere, even “eensgezind”, doet het omgekeerde.
Waar blijft de eer en het geweten van elke “vertegenwoordiger van het volk”?
Alsof elke CD&V’er of elke MR’er zonder uitzondering de oprechte mening toegedaan is dat het pact goedkeuring verdient en elke N-VA’er er persoonlijk rotsvast van overtuigd is dat het pact desastreus is.
Zoals twee voetbalploegen: ook daar is de inbreng van elke afzonderlijke speler ongewenst, tenzij om de bal voor de ploeg te bemachtigen en te scoren.
Of een andere, iets minder onschuldige vergelijking: twee legers (geallieerden tegen nationalisten zeg maar), met de parlementsleden als partijsoldaten. In onze particratie heet dat PARTIJTUCHT.
Een kwalijke wonde is dit, een hardnekkige infectie die democratie geen kans gunt: één persoon (de partijvoorzitter) of een oligarchie (leden van het partijbestuur, met of zonder lobbyisten) neemt de beslissingen en probeert die vervolgens via strategische machtsmechanismen de hele bevolking op te leggen.
Kan iemand volhouden dat wij voor dit soort “democratisch” systeem kiezen?
Groteske scènes zoals dit Marrakesh-toneel moeten ons leren dat wij, burgers, dringend democratie moeten willen in plaats van oligarchie.
Met echt debat in plaats van machtsstrategieën.
En dan hebben wij het nog niet over het beslissingsrecht van de burger gehad.
Guido De Bruyker
