Hoe door verandering van het individu iets gemeenschappelijks ontstaat.
door Rubicon's jeugdredactie
Om de huidige crisis te overwinnen en een rechtvaardigere samenleving te vinden, is deelname van ieder van ons nodig. Maar welke vorm kan deze deelname aannemen? En moeten we vertrouwen op reeds bekende patronen of moeten we iets nieuws proberen?
In wat voor wereld leven we? Een wereld waarin
- de oorlog werd verklaard aan de terreur, en dat in plaats van minder, meer terroristen oplevert;
- de NAVO-landen voeren de ene illegale aanvalsoorlog na de andere (bijvoorbeeld tegen Servië in 1999, Irak in 2003 en Libië in 2011 (1));
- de dronemoorden worden steeds beangstigender (2);
- de drang van het kapitalistische economische systeem naar oneindige groei vernietigt onze planeet;
- De democratische deelname is beperkt tot verkiezingen die niets anders dan een kortstondige verontwaardiging in de reguliere pers teweegbrengen.
Om uit de oorlog, de eindeloze accumulatie van kapitaal en de schijndemocratie te geraken, moeten we aan de wereld elke dag de vrede verklaren.
Deze vrede begint bij ieder van ons, door de vrede in ons hart te dragen en te laten doorklinken in onze gesprekken. Om dit te doen, moeten we echter vrij zijn van trauma's en angst. Ons collectieve trauma, het verlangen naar een autoriteit, kan niet worden overwonnen door alleen extreem rechts te vermijden, maar ook door afscheid te nemen van de huidige schijndemocratie. Geen enkele partij of organisatie zal de problemen van deze wereld voor ons oplossen. We moeten ze zelf aanpakken en ons niet onderwerpen aan een ideologie of een dogma dat een doel op zich wordt. Vrede en menselijkheid moeten worden nagestreefd, niet omdat partijen, kerken of andere autoriteiten dat voorschrijven, maar omdat het waarden op zich zijn. Het is daarom belangrijk om verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen handelen en niet te wachten tot iemand ons voor is, zodat we vervolgens hen kunnen achternalopen.
Geen van de bekende partijen zal iets voor ons veranderen. Ze zitten zelf veel te veel vast in het parlementaire systeem. Geen enkele partij zegt, "We werken samen met jou om dingen te laten gebeuren." Het is altijd, "Stem voor ons en we doen het voor jou." Enerzijds maakt dit duidelijk dat het alleen gaat om stemmen en dus om parlementaire macht, maar niet om verandering op zich. Maar bovenal getuigt het van het onderliggende menselijke imago van de domme kiezer, die niet in staat is om de complexiteit van de kwesties te begrijpen en daarom niet in staat is om verstandige beslissingen te nemen. Maar dat elk menselijk wezen bekwaamheden bezit, die hij of zij in de gemeenschap kan brengen ten voordele van iedereen, is al afgeleerd in de kleuterschool, of ten laatste op school, en er wordt voor gezorgd dat er een samenleving van ellebogen wordt gecreëerd en dat het potentieel zich helemaal niet volledig kan ontwikkelen (3).
In plaats daarvan hebben de leerlingen last van "kennisbulimie", wat betekent: koppig uit het hoofd leren, weer reproduceren voor de examens en dan vergeten. Het gaat niet om het leggen van verbanden, het verbreden van horizonten en het denken voor zichzelf. Er wordt altijd gesproken over individualiteit, maar de waarheid is dat de corridor waarin we individueel mogen zijn steeds smaller wordt, zodat we uiteindelijk allemaal steeds meer op elkaar gaan lijken. Partijen en het onderwijssysteem zijn dus machtsinstrumenten van degenen die echt iets te zeggen hebben: de anonieme elites, de klasse van de "bezitters". Want de democratie en de zelfbeschikking, d.w.z. gelijke politieke participatie van het hele volk, ook van degenen die niets of weinig bezitten, wordt niet nagestreefd door de klasse van “bezitters”. Zij zagen ten allen tijde het gevaar om onteigend te worden door de meerderheid van de "bezit-lozen". Deze zorg is niet geheel onterecht gezien het steeds groter wordende verschil tussen arm en rijk en het geweld waarmee de macht wordt gehandhaafd.
De oplossing kan echter niet zijn om de staat in socialistische zin over te nemen en een nieuwe machtsstructuur op te bouwen. Het gaat erom de staat met al zijn instellingen en bureaucratie aan zichzelf over te laten, te laten links liggen. Staten zijn geen objectieve dingen. Achter hen zitten mensen die fouten maken, die de hele waanzin zelf niet kunnen overzien, die het zelden met elkaar eens zijn en vaak twijfelen aan wat ze doen. Staten zijn dus uiterst instabiele structuren en zijn al lang niet meer zo overmachtig als de meerderheid van de mensen gelooft. Het wordt steeds moeilijker om de echte problemen onder de tafel te vegen en de rebellie ertegen te onderdrukken zonder dat dit tot opschudding leidt. Dit betekent dat het steeds moeilijker wordt om de controle en de macht te behouden. Maar als er overal autonome projecten ontstaan, als we de gegeven machtsstructuren omzeilen en iets nieuws opbouwen, dat het ongelooflijke bureaucratische apparaat niet in een van zijn rasters kan passen, dan worden deze structuren overbodig, omdat er niemand meer over is om zich erdoor te laten beperken. Als men geen aandacht meer schenkt aan die overbelaste en overbodige machines, vernietigt het zichzelf van binnenuit.
Aangezien de ineenstorting van het bestaande systeem waarschijnlijk niet lang op zich zal laten wachten, is het des te belangrijker dat we ons nu beginnen te bevrijden van de vermeende dagelijkse ratrace en consumentendwang en dat we ons eigen leven gaan veranderen. Het gaat om het bouwen van nieuwe structuren waar we op kunnen terugvallen als de grote verandering komt. Want dan hebben we ook de kracht om mensen op te vangen en te genezen van het trauma van het gezag zonder dat ze zich, uit angst, vastklampen aan de volgende beste (of slechtste) fascistische dictator.
Als er nu nog de laatste angst bestaat dat het allemaal zinloos zou kunnen zijn, aangezien Trump alleen zijn kernwapens zou moeten terugtrekken, en we allemaal vernietigd zouden worden voordat er een leven met zelfbeschikking kan zijn, dan zeg ik: Nee, het is niet zinloos. Met de 'Trump-dieren' in de wereldpolitiek, moeten we omgaan zoals met een betrapt kind. Als we het allemaal negeren en niemand met de spelletjes meedoet, is het niet leuk meer, want er is geen podium en geen publiek. Dan stopt het vanzelf en probeert het aansluiting te vinden.
Belangrijk op de weg naar zelfbeschikking is ook de vorm en het type media waar we aandacht aan geven. De reguliere media, waaronder de publieke media, dragen bij aan de algemene acceptatie van het huidige systeem, terwijl de private gedrukte media in handen zijn van invloedrijke kapitaaleigenaren (Springer, Bertelsmann,...), die van hun kant natuurlijk niet geïnteresseerd zijn in fundamentele veranderingen. De journalisten die voor de reguliere media werken hebben vaak de beste connecties met de politiek en het bedrijfsleven (4). Natuurlijk hebben ze daarbij geen badge op hun borst - "Goldman Sachs" - zoals de kassier van Lidl, waarvan iedereen weet dat hij voor Lidl werkt. Het geheel wordt dan als objectief verkocht, en degenen die de media gewoonweg consumeren zonder ze in twijfel te trekken, geloven dat. Maar zelfs het geloof in de media neemt af en we hebben de mogelijkheid om op het internet naar alternatieven te zoeken. We kunnen vergelijkingen maken en netwerken met anderen. Maar hier worden we opgeroepen om niet alleen een "alternatief" medium te consumeren en te gebruiken, maar om onze eigen kritische mening te vormen.
Ook al lijkt het ons soms hopeloos en zijn we pessimistisch over de vraag of er nog een kans is op verandering in de richting van echte democratie en menselijkheid, we mogen niet opgeven en zeker niet de vreugde van het leven verliezen. Overal ter wereld zijn er succesvolle projecten die laten zien dat het werkt om zelfstandig te leven en er zijn steeds meer mensen die zich realiseren dat er iets mis is met onze representatieve democratie en dat het zo niet verder kan. Ze moeten elkaar aanmoedigen en anderen besmetten met een vredig hart en een glimlach op hun gezicht. Met de mix van scherpzinnige analyse, liefde en mededogen kunnen we als een vreedzame menselijke "familie" uit de huidige crisis tevoorschijn komen.
Bronnen:
(1) Ganser, Daniele : Illegale Kriege (2016)
(2) https://www.youtube.com/watch?v=RBw6IqffG2c
(3) http://www.rubikon.news/artikel/das-ende-der-geborgenheit
(4) Krüger, Uwe : Meinungsmacht (2013)
