N.a.v. de voorstelling van het boek: Het DNA van Vlaanderen.
Analyse van de Vlaamse politiek a.d.h.v. het parcours van traditionele partijen van 2007 tot nu.
De conclusie van het boek is dat de huidige traditionele partijen falen, met als apotheose de communicatiepolitiek in Coronatijd. Toch trekt geen van beide auteurs ook maar één moment het representatieve, zelfs niet het particratische systeem in twijfel.
Voorbeelden.
Terechte opmerkingen over verkiezingen, het achterhaalde gegeven van partijprogramma’s in het licht van de coalitiecultuur en het onvermogen om partij-overschrijdend beleid te voeren: ‘Verkiezingen dwingen hen tot een schijnvertoning. Ze worden verplicht om een volledig programma aan te bieden, terwijl ze goed weten dat er coalities gevormd moeten worden. Het zou eerlijker zijn, mochten partijen zich beperken tot een of twee punten waarvoor ze echt hun kop willen leggen.’ (Callebaut); het overlegmodel van Oosterweel moet er ook op federaal vlak komen: ‘Niet meteen onderhandelen over het einde van België, maar wel afspreken hoe de politici met elkaar over een bepaalde doelstelling zullen praten’. (Callebaut)
Dit laatste staat haaks op de volgende uitspraak: ‘Coens lijkt sterk op zijn achterban. Dat is mooi, maar partijen moeten werven en dus kiezers weghalen bij andere partijen. Dat doe je beter niet door iemand die op jezelf lijkt.’ (De Vadder). Nog zo een opvatting van de auteurs over ‘de’ politiek: ‘In de politiek zijn mensen metaforen voor bekwaamheid’ (Callebaut). (Noot: cursiveringen van mezelf, G.D.B.)
De auteurs zien slechts één oplossing: grote persoonlijkheden vinden om de traditionele partijen uit het slop te halen.
De Vadder merkt op: ‘Als corona onvoldoende blijkt om de tegenstellingen te overstijgen, wat kan het dan wel zijn?’
Ons antwoord: de burger. De burger die de afschaffing eist van de hegemonie van partijbesturen en het coalitiesysteem en directe democratie wil.
Guido De Bruyker
