10.000 feestvierders in de hangars van het militair domein. Overlast voor de buurt: geluidshinder (beats), urinegeur, gevoeg in tuinen, schade aan aanpalend natuurgebied, verontreinigde omgeving; spoedafdelingen van hospitalen onder druk (massaal druggebruik)...Tot zo ver de berichten in de reguliere nieuwsmedia.
Niets uitzonderlijks dus – hoe cynisch zo een typering ook is – behalve dan dat de hele zaak in dit geval onaangevraagd en dus illegaal was.
Maar de nieuwsaandacht die dit evenement hierdoor krijgt laat toe om op zo een tijdsfenomeen eens nader in te zoemen. In plaats van dit soort vertier als ‘gewoon’ (want ‘normaal’) te beschouwen, kunnen we ons met recht best ook eens de vraag stellen: waarom hebben zoveel jonge mensen dit nodig? Zulke bijeenkomsten vertonen op de keper beschouwd niet weinig destructieve bijverschijnselen: de duur dat oren worden blootgesteld aan overdadig geluidsvolume, het excessieve druggebruik (meer nog dan bij legale festiviteiten?), de omgevingshinder en -schade, de absurde impact op de gezondheidszorg… Waarom grijpt onze samenleving zo permanent naar deze vormen van collectieve ‘ontspanning’?
Voor mij is dat een vorm van drastisch, want vergaand escapisme. Dansen, zingen, argeloze muziek op akoestische geluidsterkte en een glaasje bier is evengoed een stap buiten de dagelijkse realiteit, maar dat middel lijkt zo licht en onschuldig dat het zelfs geen verre herinnering meer is. Is het niet precies zo met de slaap- en kalmeermiddelen, die in het dagelijkse leven van zovelen ook steeds sterkere varianten en grotere dosissen vragen? Wanneer mensen in groep dit gedrag vertonen, wat kan anders de reden ervan zijn, dan dat de samenleving hun geen perspectief biedt, dat het leven hen zo zinloos lijkt, dat ze er zo vaak en zo ver mogelijk uit weg willen?
Ligt hier niet de grote oproep van het historische scharniermoment dat zich nu voltrekt? Zoals Jan Rotmans het noemt ‘een tijd van transitie op elk vlak’. Wanneer mensen weer eens de zin en de vruchten van hun arbeid zouden kunnen smaken, wanneer ze in volle vrijheid hun creatieve vermogens zouden kunnen botvieren en wanneer ze hun samenleving als gelijken onder elkaar zouden kunnen organiseren, dan zou die transitie aardig tot stand zijn gekomen. En dan zou de behoefte aan het escapisme met zo vergaande verdoving ook niet meer aanwezig zijn.
Een eerste werkpunt lijkt ons, de leden van Meer Democratie, in de derde zou-zin hierboven te liggen: de voorwaarden creëren waaronder een samenleving kan ontstaan en gedijen waarvan de leden met gelijke rechten zelf kunnen beslissen over hoe die samenleving er uit moet zien.
De tools ervoor kennen we. (zie bijv. https://drive.google.com/file/d/1-pYTQetPjckjo3sJsUnjpQNNViCAe897/view ).
Je bent ook hartelijk uitgenodigd op ons webinar, woensdag a.s. 4 mei https://www.meerdemocratie.be/webinar-hoe-krijgen-we-een-betere-democratie .
Guido De Bruyker